Explosieven zijn voornamelijk tijdens en vlak na de tweede wereld oorlog (WO11) in de bodem terecht gekomendoor gevechtshandelingen en/of dumpingen.

Na ruim 60 jaar in de grond in de grond verborgen te zijn geweest, zijn deze vaak niet als zodanig herkenbaar. Explosieven kunnen variëren in soort, afmeting, materiaal en ontstekingsinrichtingen, deze factoren, samen met het verouderen en daardoor instabiel worden van explosieve inhoud, kunnen bij verkeerd handelen grote risico's teweegbrengen.

Het risico op ontploffen bij (oude) explosieven is aanzienzienlijk als er beweging rondom het explosief is.

De persoon die het vermoedelijke explosief aantreft, heeft in de beginfase een belangrijke rol. De vinder dient er voor te zorgen dat:

• De werkzaamheden tijdelijk worden stilgelegd in de directie nabiheid van het mogelijk explosief (indicatie afwerpmunitie (vliegtuigbom) 150 meter, niet-afwerpmunitie 50 meter);
• Het mogelijke explosief NIET wordt beroerd of verplaatst;
• Het mogelijke explosief NIET wordt weggegooid, schoon geklopt of schoon geveegd;
• Het mogelijke explosief wordt gemarkeerd;
• Het mogelijke explosief wordt afgedekt met (nat) zand, indien er sprake is van rookontwikkeling.

Vervolgens dient de vondst te worden gemeld bij de (hoofd)uitvoerder, en deze zal contact op (laten) nemen met een deskundige die op zijn beurt de communicatiestroom met het bevoegd gezag, de politie en EOD zal coördineren.

De EOD draagt zorg voor het ruimen (vernietigen of afvoeren van het explosief).

Als er een melding van aanwezig explosief gedaan wordt is het handig om een foto mee te sturen zodat de deskundige een beeld heeft om wat voor explosief het gaat.